Przebieg badania

1. Pierwszy etap to wykonanie zwykłego EKG, które będzie stanowiło punkt odniesienia do wyników uzyskanych podczas próby wysiłkowej. Następnie na podstawie wywiadu z pacjentem ustala się, z jaką maksymalną częstotliwością może pracować jego serce.
   
   
2. Drugi etap badania to właściwe badanie wysiłkowe serca. Do klatki piersiowej pielęgniarka przykleja 12 elektrod, podobnych do tych używanych przy zwykłym EKG – będą rejestrowały prace serca. Pozostałe umocowuje w odpowiednich miejscach na rękach i nogach – pokażą stan ich ukrwienia. Podczas próby wysiłkowej pacjent jest bacznie obserwowany. W razie niepokojących sygnałów badanie zostaje przerwane. Stopniowo (mniej więcej co 3 minuty) pokonuje coraz większe obciążenie. Np. na bieżni najpierw idzie jak po terenie płaskim, następnie zaczyna się wspinać pod gorę. Obciążenie zwiększa się do momentu, gdy rytm serca osiągnie ustaloną wcześniej przewidywaną dla danej osoby maksymalną częstotliwość. W czasie badania bez przerwy mierzone jest ciśnienie krwi. Jeśli jego wartość zwiększy się nadmiernie lub nieoczekiwanie spadnie, lekarz przerywa próbę. Podobnie, gdy pojawi się niebezpieczne dla zdrowia niedokrwienie mięśnia sercowego, chory skarży się na ból, odczuwa duszność czy blednie.
   
   
3.  Trzeci etap to rejestrowanie pracy serca, które się uspokaja. Lekarz obserwuje pacjenta do chwili, gdy tętno, ciśnienie i zapis krzywej EKG powrócą do wartości wyjściowych, czyli zapisanych przed wysiłkiem. Analiza danych pozwala rozpoznać nieprawidłowości pracy serca, dobrać leki lub podjąć decyzje o bardziej inwazyjnym leczeniu.